Գեւորգ Ալեքսանյան․ Մեր զինվորը հաղթած է, մենք էլ գնալու ենք հաղթելու

Պատերազմից, մեզ համար ստեղծված ոչ բարենպաստ իրավիճակից հետո Արթուրին էլ, մյուսներին էլ թշնամանքով գորգ դուրս բերելու դեպքում անհաջողություն ենք ունենալու: Մեր զինվորը հաղթած է, մենք էլ գնալու ենք հաղթելու:

Այս մասին NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց հունահռոմեական ըմբշամարտի Հայաստանի հավաքականի մարզիչ, օլիմպիական չեմպիոն Արթուր Ալեքսանյանի անձնական մարզիչ եւ հայր Գեւորգ Ալեքսանյանը:

Այս օրերին հունահռոմեական ըմբշամարտի Հայաստանի հավաքականը Գեւորգ Ալեքսանյանի գլխավորությամբ պատրաստվում է աշխարհի անհատական գավաթի խաղարկությանը, որը տեղի է ունենալու Սերբիայում դեկտեմբերի 12-18-ը:

Պարոն Ալեքսանյան, պատերազմից անմիջապես հետո թիմը պատրաստվում է աշխարհի գավաթի խաղարկությանը: Ի՞նչ հոգեվիճակ կա տղաների մոտ եւ ինչպե՞ս են տրամադրված մրցագորգ դուրս գալուն:

Սա նոր մարտահրավեր է, որը մենք պետք է պատվով հաղթահարենք, փոքրիկ հաղթանակներ ունենանք եւ վերադառնանք Հայաստան: Այս պահին մեր առջեւ խնդիր ունենք դրած՝ մեր ուժերի չափով մասնակցել, հաղթանակներ գրանցել, որպեսզի մի փոքր կարողանանք բարձրացնել հայ ժողովրդի տրամադրությունը: Այո, անմիջապես պատերազմից հետո ենք պատրաստվում աշխարհի գավաթին մասնակցել եւ այս հոգեվիճակում թվում էր, թե անհնար կլինի թիմին համախմբել, տրամադրել մարզումների, աշխարհի գավաթին: Կարծես՝ հաջողվել է այդ առաջին փուլն անցնել, քանի որ բոլորիս ջանքերով թիմը մնաց համախմբված: Չնայած, ծանր հոգեբանական վիճակին, պատրաստ ենք մեր փոքր հաջողությունները գրանցել, հաղթանակներ պարգեւել հայ ազգին:

Ինչ վերաբերում է թիմում հետպատերազմյան հոգեվիճակին, բոլորիս վրա այդ 44 օրերը իրենց հետքն են թողել: Ծանր օրեր ապրեցինք, բայց կարողացանք բռունցք մնալ: Գտնում եմ, որ ժամանակն է՝ յուրաքանչյուրս մեր ոլորտում նորից փորձենք հաջողությունների հետեւից գնալ, հաղթանակներ ունենալ, որ բոլորս սկսենք կրկին հավատալ ինքներս մեզ:

Պարոն Ալեքսանյան, մրցագորգում մեր հիմնական մրցակիցներից են նաեւ ադրբեջանցի եւ թուրք ըմբիշները: Ինչպե՞ս եք պատկերացնում պատերազմից հետո հարեւան պետությունների ներկայացուցիչների հետ գոտեմարտերը։

Այսօր մեր մարզիկներին չպետք է տանենք Ադրբեջան-Հայաստան, Թուրքիա-Հայաստան պայքարի: Տղաներին այդ երկրների ներկայացուցիչների նկատմամբ անհատական թշնամանքով  չպետք է հանենք մրցագորգ: Լինելու է թշնամանքը, ուզենք, թե չուզենք: Մարզիչներիս խնդիրն է՝ թուլացնել այդ թշնամանքը գորգում, սպորտում, սպորտային պայքարում: Այս հավաքի ընթացքում տարբեր զրույցներ ենք ունենում ըմբիշների հետ: Մարզիկը պետք է դուրս գա մրցագորգ ոչ թե ադրբեջանցու, թուրքի դեմ, այլ մրցակցին հաղթելու համար:

Պետք է կարողանանք մարզիկի միջից ավելորդ լարվածությունը հանել, որ նա օգտագործի իր բոլոր հնարավորությունները: Իսկ եթե մենք գնանք ադրբեջանցուն կամ թուրքին հաղթելու, անհաջողություն ենք ունենալու: Չի կարելի մեկ մարզիկի դեմ պատրաստվել: Մարզիկը հոգեբանորեն պետք է պատրաստ լինի ամբողջ մրցաշարը հաղթել: Չգիտեմ՝ ժողովուրդն ինձ կհասկանա, թե ոչ, բայց սպորտային հոգեբանության տեսանկյունից մենք չենք կարող մեր տղաներին տրամադրել թուրք, ադրբեջանցի մրցակիցների դեմ:

Միշտ հանդիպել ենք ու հանդիպելու ենք հարեւան երկրների ներկայացուցիչներին: Այսօր նույն Արթուրի հիմնական մրցակիցներից մեկը թուրքն է: Պատերազմից, մեզ համար ստեղծված ոչ բարենպաստ իրավիճակից հետո Արթուրին էլ, մյուսներին էլ թշնամանքով գորգ դուրս բերելը նշանակում է անհաջողություն, ավելորդ լարվածություն, որը խանգարելու է հաղթանակին:

Իսկ գործնականում հնարավո՞ր է այս ամենն իրականացնել:

Գործնականում իրականացնելը բարդ է լինելու, ամեն ինչ կանխատեսելի է,: Հենց այդ պատճառով ասում եմ ՝ փորձելու ենք այդ հոգեբանությունը դնել տղաների մեջ: Որքանով կստացվի, կհաջողվի մեզ, չեմ կարող ասել: Սադրանքներ, ոչ սպորտային պահվածք կարող է  լինել: Հիմա ավելի շատ: Արթուր Ալեքսանյանի թուրք մրցակից Ջենք Իլդեմը ամեն  գոտեմարտի ավարտին ոչ սպորտային պահվածք է ցույց տալիս՝ հարվածում գլխով, մատ կոտրում, մատներն աչքերը մտցնում: Նորություն չէ մեզ համար, բայց նաեւ գիտակցում ենք՝ ինչ կլինի այս պատերազմից հետո: Պիտի կարողանանք դիմադրել,  մարզիկներին հեռու պահել սադրանքներից, թշնամանքից:

Մեր մարզումներն անցնում են այժմ նաեւ հոգեբանական զրույցների տեսքով: Պատերազմի օրերին տղաների աչքերին նայում էի ու տեսնում, որ տեղում չեն, մտքերով առաջնագծում են: Հիմա էլ տղաների մտքերը դեռ առաջնագծում են, վերլուծությունների ու անհանգստությունների մեջ: Փորձում ենք հետ բերել նրանց այդ մտքերից, մտցնել դահլիճ, կենտրոնցացնել մարզումային գործընթացի վրա, որպեսզի կարողանան կատարել իրենց առջեւ դրված բոլոր խնդիրները:

Պարոն Ալեքսանյան, զրույցի ընթացքում նշեցիք պատերազմի օրերին թիմը համախմբված պահելու խնդրի մասին: Ինչո՞վ էր պայմանավորված թիմի ցրվելու մտավախությունը:

Պատերազմի օրերին հավաք էինք անում եւ մարզումների ընթացքում հորդորում էինք տղաներին հավաքը կիսատ չթողնել, շարունակել, որովհետեւ մեր պայքարը գորգում դեռ շարունակվելու է: Պարզվեց՝ մեր հորդորներին հակառակ, մարզիչներիցս գաղտնի, հավաքականի բոլոր անդամները Արթուրը, Կարապետը, Գեւորգը, բոլորը գնացել եւ կամավորագրվել էին ռազմաճակատ մեկնելու համար: Մարզչական շտաբն այդ մասին իմացավ հետո:

Հույս ունեին, որ կկանչեն, կմեկնեն առաջնագիծ: Թիմի անդամներից ոչ մեկին չկանչեցին, բայց բոլորն էլ պատրաստակամ էին մեկնել եւ իրենց պարտքը մատուցել հայրենիքին: Չգիտեմ՝ ինչու չկանչեցին, երեւի ճանաչել էին: Սա էր թիմին համախմբված պահելու մեր խնդիրը, քանի որ բոլորը մտածում էին առաջնագիծ մեկնելու մասին:

Մենք միշտ դուրս ենք եկել մրցագորգ հաղթանակած երկրի, բանակի կողմից: Մենք հիմա էլ ենք հաղթած: Ես պարբերաբար կրկնում եմ, որ մեր զինվորը չի պարտվել, մեր զինվորը հաղթած է: Մեր զինվորներն իրենց կյանքի գնով պայքարել են: Այդ պահին ուժերն անհավասար են եղել ՝ տեխնիկայի, մարդուժի առումով, բայց մեր զինվորը չի վախեցել, կանգնել ու կռվել է մինչեւ վերջ: Նրանք հաղթած տղաներ են: Մենք էլ մեր տեսակով զինվոր ենք ու գնալու ենք հաղթելու:

Լուսինե Շահբազյան

Հետևեք NEWS.am SPORT-ին Facebook-ում, Twitter և Telegram-ում