Գոռ Երիցյան. Պրոֆեսիոնալ ռինգում ինձ ավելի լավ եմ զգում, քան սիրողականում

Պրոֆեսիոնալ ռինգում ինձ ավելի լավ եմ զգում, քան սիրողականում: Կարծում եմ, որ մի քիչ ուշացել եմ. պետք է ավելի շուտ տեղափոխվեի պրոֆեսիոնալ:

Այս մասին NEWS.am Sport-ի հետ զրույցում ասաց պորֆեսիոնալ բռնցքամարտիկ, բռնցքամարտի տղամարդկանց Հայաստանի հավաքականի նախկին անդամ, 69 կգ քաշային Գոռ Երիցիյանը:

Բռնցքամարտիկն արդեն 3 մենամարտ ունի պրոֆեսիոնալ ռինգում: Հանդես է գալիս մոսկովյան PUNCH boxing promotion ակումբի հետ: Պրոֆեսիոնալ ռինգում տարել է 3 հաղթանակ: Իսկ այս օրերին պատրաստվում է իր հերթական մենամարտին, որը տեղի է ունենալու Իսպանիայում նոյեմբերի 24-ին:

Գոռ, ինչպե՞ս է սկսվել բռնցքամարտիկի կարիերադ: Ինչո՞ւ որոշեցիր սիրողականից անցնել պրոֆեսիոնալ ռինգ:  

Բռնցքամարտով սկսել եմ զբաղվել 10 տարեկանից՝ հայրիկիս խորհրդով: Հայրս էլ է զբաղվել բռնցքամարտով մարզիչ Մարտուն Մելիքյանի մոտ: Ես էլ առաջին քայլերս բռնցքամարտում նրա մոտ եմ արել: Սկզբում կարատեի էի հաճախում: 4 տարի մարզվելուց հետո հայրս հետաքրքրվեց, թե կուզեմ բռնցքամարտ փորձել: Մի քանի մարզումներից հետո հասկացա, որ սիրում եմ այս մարզաձեւը եւ այն իմն է: 12 տարեկանում արդեն դեռահասների Հայաստանի չեմպիոն էի: Սիրողական բռնցքամարտում ունեցել եմ արդյունքներ՝ երիտասարդների Եվրոպայի կրկնակի մեդալակիր, մեծասակների կազմում աշխարհի գավաթի բրոնզե մեդալակիր, շատ միջազգային մրցաշարերի մրցանակիր եմ: Բայց մեծահասակների կազմում լուրջ արդյունքներ այդպես էլ չունեցա՝ աշխարհի, Եվրոպայի առաջնություններում: Որոշեցի ուժերս փորձել պրոֆեսիոնալ ռինգում: Խորհրդակցեցի Հայաստանի բռնցքամարտի ֆեդերացիայի նախագահ Արթուր Գեւորգյանի հետ, ապա նաեւ հավաքականի գլխավոր մարզիչ Դավիթ Թորոսյանի հետ եւ այժմ արդեն չորրորդ մենամարտին եմ պատրաստվում:

Ինչո՞ւ չշարունակեցիր սիրողականում:

Ես միշտ ձգտել եմ եւ մեծ ցանկություն եմ ունեցել արդյունքներ գրանցել Եվրոպայի, աշխարհի առաջնություններում, ուժերս փորձել Օլիմպիական խաղերում: Լիարժեք պատրաստ էի պայքարի մեջ մտնել: Ես մեծ նպատակներով պատրաստվում էի Ռիո-2016 Օլիմպիական խաղերին, Արթուր Գեւորգյանն ասել էր, որ պետք է փորձեմ ուժերս օլիմպիական վարկանիշային մրցաշարերում: Բայց հետո ինչ-որ խնդիրներ եղան եւ իմ փոխարեն Թուրքիայում կայացած օլիմպիական վարկանիշային մրցաշարին գնաց իմ ընկերը՝ 69 կգ քաշային Վլադիմիր Մարգարյանը: Նա ուղեգիր նվաճեց, ինչի համար շատ ուրախ էի, եւ արդեն նա պետք է պայքարեր արդեն Օլիմպիական խաղերում:

Այսինքն՝ Ռիոյից հետո որոշեցի՞ր տեղափոխվել պրոֆեսիոնալ ռինգ:

Անմիջապես Ռիոյից հետո չէր: Բայց արդեն այդ ժամանակ զգում էի, որ ես գուցե ինձ ավելի լավ զգամ պրոֆեսիոնալ ռինգում: Այդպես էլ եղավ: Նույնիսկ, մտածում եմ, որ դեռ ավելի շուտ պետք է այս որոշումը կայացնեի եւ տեղափոխվեի պրոֆեսիոնալ: Այստեղ ամեն ինչ շատ լավ է, այնքան լավ է, որ նույնիսկ չեմ էլ ուզում մտածել սիրողականի մասին:

Իսկ դժվա՞ր չէր անցումը սիրողականից պրոֆեսիոնալ:

Դժվար էր, հատկապես առաջին մենամարտը: Բայց աստիճանաբար սովորեցի, հարմարվեցի, հետո արդեն ամեն ինչ սովորական դարձավ: Մի քիչ լարվածություն կար, բայց աստիճանաբար անցնում է: Այժմ հստակ կարող եմ ասել, որ ես ինձ որպես բռնցքամարտիկ պրոֆեսիոնալում ավելի լավ եմ զգում, քան սիրողական ռինգում: Այստեղ ռաունդների քանակը շատ է, հանգիստ ես մենամարտում, չես լարվում, չես շտապում եւ չես անհանգստանում, որ 3 ռաունդում չես հասցնելու քո բոլոր հնարավորությունները դրսեւորել: Երկար ռաունդներում մենամարտելիս ներաշխարհդ ավելի հանգիստ է: Ես դանդաղ մենամարտերում ավելի լավ եմ զգում ինձ, քան արագ 3 ռաունդների մեջ: Այս ամենի ապացույցը նախորդ երեք մենամարտերս են, երեքն էլ հաղթանակով՝ նոկաուտով:

Պրոֆեսիոնալում նախապես գիտես՝ ում դեմ ես պայքարելու, ինչը միանշանակ լավ է: Քանի որ նախապես արդեն հնարավորություն ունենում ես պատրաստվել նրա դեմ: Մրցակիցդ էլ է քո դեպ պատրաստվում, քեզ ուսումնասիրում: Երբ իմանում ես, թե ում հետ ես ռինգ դուրս գալու, նախապես իմանում ես նրա թույլ կողմերը եւ արդեն կարողանում ես նախապես մշակել մենամարտիդ տակտիկան: Իսկ սիրողականում կշեռքից հետո ես իմանում, թե ում ես հանդիպելու: Հայաստանում սա չի աշխատում, քանի որ այստեղ մեկը մյուսին շատ լավ ճանաչում են: Իսկ արդեն դրսի մրցաշարերում որոշակի բարդություններ է տալիս:

Առաջիկայում չորրորդ մենամարտդ է լինելու: Ո՞վ է լինելու մրցակիցդ:

Մրցակիցս մարոկկացի է, բայց ներկայացնում է Իսպանիան: վեց մենամարտ է ունեցել, վեցն էլ հաղթանակով: Բավական բարձր վարկանիշով բռնցքամարտիկ է: Ուսումնասիրել եմ նրան եւ հույս ունեմ, որ ամեն ինչ լավ կլինի: Այն մարզումները, որ մենք ենք անում, պետք է միայն լավ արդյունք տա: Մեր աշխատանքային թիմը շատ ուժեղ է, մեր մարզիչը եւ մարտավկան Դավիթ Թորոսյանն է, եւ նա մեծ ներդրում ունի պրոֆեսիոնալ ռինգում իմ եւ իմ ընկերների կայացման հարցում:

Եթե բռնցքամարտիկ չլինեիր, ի՞նչ կդառնայիր:

Չգիտեմ: Չեմ կարող ասել: Երեւի բռնցքամարտիկ (ծիծաղում է): Ապրում եմ սպորտով: Իմ առօրյան է: Սպորտը դաստիարակում է մարդուն: Կարգապահություն է սովորեցնում: Սա կենսակերպ է, որից ուղղակի չես կարողանում հրաժարվել: Եթե ռինգում եղար խելացի բռնցքամարտիկ, կլինես նաեւ խելացի մարդ ռինգից դուրս: Այն, ինչ սովորում ես ռինգում, շատ է օգնում նաեւ կյանքում:

Լուսինե Շահբազյան