Արեգ Վաթյան․ Մենք «ֆոկուսնիկ» չենք, որ 10 օրում թիմ ձեւավորենք

Մենք «ֆոկուսնիկ» չենք, որ 10 օրում թիմ ձեւավորենք, դրսից հրավիրված բասկետբոլիստներին հարմարեցնենք մեր խաղաոճին, տղաների անձնագրերի ու վիզաների հարցերը լուծենք: Եվրոպայի C դիվիզիոնի առաջնությունում տղաների պարտության պատճառները մեկնելուց առաջ ստեղծված մի շարք խնդիրներն էին:

Այս մասին NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց տղամարդկանց բասկետբոլի Հայաստանի մինչեւ 18 տարեկանների հավաքականի ավագ մարզիչ Արեգ Վաթյանը:

Հուլիսի 28-ից օգոստոսի 4-ը Անդորրայում տեղի ունեցած Եվրոպայի Մ-18 C դիվիզոնի առաջնությունում Արեգ Վաթյանի գլխավորած հավաքականը ձախողվեց, թեեւ երկու տարի առաջ այս նույն առաջնությունում հավաքականը նվաճել էր չեմպիոնի կոչումը:

Բասկետբոլի տղամարդկանց Հայաստանի մինչեւ 18 տարեկանների հավաքականը Անդորրայում, Եվրոպայի C դիվիզիոնի առաջնության խմբային փուլի առաջին խաղում 81։82 հաշվով պարտվել էր Մալթայի թիմին, երկրորդ խաղում՝ 57։77 հաշվով ալբանացիներին, երրորդ խաղում՝ 57։69 հաշվով Ջիբրալթարին, չորրորդ խաղում՝ 60:72 հաշվով Սան Մարինոյին, 76։81 հաշվով՝ Անդորրային։ Իսկ վերջին խաղում մրցեց Մոլդովայի թիմի հետ եւ հաղթեց 91։60 հաշվով՝ գրավելով նախավերջին տեղը։

Պարոն Վաթյան, ինչո՞ւ Ձեր գլխավորած թիմն այդքան վատ հանդես եկավ:

Մինչեւ գնալը բավական լուրջ խնդիրների առաջ կանգնեցինք: Ունենք 18 տարեկան բանակային տարիքի տղաներ հավաքականում: Կազմում ունեինք 4 բասկետբոլիստներ, որոնք պետք է անցնեին զինծառայության: Թիմը մինչեւ վերջին վայրկյանը չգիտեր, թե ինչ կազմով է մեկնելու առաջնության: Մինչեւ վերջին պահը խնդիրները շատ էին եւ չէինք կարողանում դրանց լուծում տալ: Փաստաթղթերը չէինք կարողանում ձեւակերպել: Այս ամենն իր ազդեցությունն ունեցավ, մեր միակ հավաքն անցավ շատ լարված ու նյարդային: Չգիտեինք՝ ով է կարողանալու մեկնել Անդորրա:

Եվ արդյունքում՝ ստացվե՞ց։ Ձեր ուզած թիմով մեկնեցի՞ք, թե՞ եղան փոփոխություններ:

Արդյունքում՝ հասցրեցինք: Նման կարեւոր մրցաշարերից առաջ մենք պետք է ունենանք նախապատրաստական փուլի հստակ ժամանակ, պետական պարտադիր աջակցություն, ոչ միայն մինչեւ 18 տարեկանների հավաքականի համար, այլ սկսած 12 տարեկաններից: Մենք վերջին 10 օրում հավաք չպետք է անենք ու մեկնենք մրցաշարի: Հավաքականները տարվա ընթացքում պետք է մասնակցեն մի շարք մրցաշարերի, ունենան ուսումնամարզական հավաքներ: Պետք է կարողանանք ընթացքում մեր կադրային հարցերը ժամանակին լուծել, այլ ոչ թե վերջին պահին, որպեսզի գերլարված մթնոլորտում հավաքները չանցնեն: Տղաների բասկետբոլում այս ամենը շատ կարեւոր է:

Ձեր գլխավորած հավաքականը 2016 թվականի չեմպիոնությունից հետո ի՞նչ մրցաշարեր ու հավաքներ է անցկացրել:

Իրավիճակը սա է. չկա ֆինանս, որ հավաքականը պատրաստվի, մարզվի, հավաք անցնի, ու լավ մարզավիճակում մեկնի մրցաշարերի: Չկա, այդ ամենը գոյություն չունի: Չեմպիոնությունից հետո կազմը պահպանվել էր  70 տոկոսով: Մնացած բոլոր թիմերը, որոնք մասնակցում էին այս առաջնությանը, բացի Ալբանիայից եւ Կիպրոսից, 99 տոկոսով պահպանել էին իրենց կազմերը: Անցկացրել էին բավական լուրջ հավաքներ, մասնակցել էին մրցաշարերի եւ լավ մարզավիճակում մոտեցել այս առաջնությանը: Օրինակ՝ Մոնակոյի հավաքականը շուրջ 8 ամիս հավաք էր անցել: Այժմ հանդես է գալիս Ֆրանսիայի լիգաներից մեկում: Արդյունքում նրանք մինչեւ երզափակիչ հասան, այն դեպքում, երբ երկու տարի առաջ նույն թիմն ընդհանրապես խմբից դուրս չեկավ:

Դժվար է 10 օրվա մեջ կոմպլեկտավորել թիմ: Մենք դրսից հրավիրված խաղացողներ ունենք, բայց նրանց էլ ժամանակ է պետք թիմին հարմարվելու համար: Խաղացողների մենթալիտետները, խաղաոճերը տարբեր են: Մենք «ֆոկուսնիկ» չենք, որ կարողանանք կարճ ժամանակահատվածում թիմ ստեղծենք եւ լավ մարզավիճակ ձեռք բերենք:

Ստացվում է, որ թիմն անպատրաստ էր մեկնե՞լ մրցման:

Մեր վրա մեծ հոգեբանական ազդեցություն թողեց առաջին պարտությունը Մալթայի հետ խաղում: Ամբողջ խաղի ընթացքում 15 միավորով առաջ էինք: Պատճառը հոգեբանականն էր, որ պարտվեցինք: Մյուս խաղերում մեր մրցակիցները բավական կոպիտ էին խաղում: Հիմնական խաղացողներից երեքը վնասվածք ստացան եւ մենք շարունակեցինք պայքարը ոչ լիարժեք կազմով: Եթե հաշիվներն ուսումնասիրեք, պարզ երեւում է, որ բոլոր խաղերում մոտ ենք եղել հաղթանակի, չնչին միավորներով ենք պարտվել: Բայց յուրաքանչյուր խաղի վերջին պահին ուղղակի ինչ-որ բան խանգարում էր: Իսկ հիմնական պատճառն այն էր, որ թիմը երկար ժամանակ չի ունեցել խաղային փորձ:

Նախորդ անգամ, երբ չեմպիոն դարձանք, դեռ ամիսներ առաջ սկսել էինք պատրաստվել, մրցաշարերի մասնակցել: Իսկ այս անգամ ամեն ինչ արվեց 10 օրում: Էլ չգիտեինք՝ թիմը պատրաստե՞նք, մարզումներ անե՞նք, թե՞ թղթերը կարգավորենք, անձնագրերը պատրաստենք:

Խնդիրն ավելի գլոբալ է: Շատ կուզենայի ուշադրություն հրավիրվեր այս ամենին: Պետք է գոյություն ունենա խաղային ձեւերի զարգացման ծրագիր: Խոսքը ոչ թե աջակցության մասին է, որը հատկացվում է պետության կողմից ֆեդերացիաներին, այլ կոնկրետ զարգացման ծրագիր, որը կաշխատի բոլոր մարզաձեւրի համար եւ շարունակական կլինի: Մեզ հատկացվող պետական բյուջեով կարողանում ենք միայն Հայաստանի առաջնություններ անցկացնել եւ մեկնել Եվրոպայի առաջնության: Դրանից բացի ոչ մի գործ չի արվում, ֆինանս չկա, որ ստեղծվեն 12, 14, 16 տարեկանների հավաքական թիմեր: Ամեն ինչ թողնում են ֆեդերացիայի վրա: Ֆեդերացիան էլ պետք է անի հովանավորների միջոցով: Իսկ Հայաստանում մեր օրերում հովանավոր գտնելը պրոբլեմատիկ  է: Երեխաները պետք է փոքր տարիքից մասնակցեն մրցաշարերի, որպեսզի մեզ համար տեսանելի լինի 16 տարեկանների հավաքականի ապագա կազմը:

Լուսինե Շահբազյան