Յուրաքանչյուր զոհի համար այստեղ արցունք էի թափում եւ մտածում էի, որ այս մրցումները հենց նրանց համար իրավունք չունեմ ձախողելու: Նման պայմաններում կռվում են Արցախում, հաղթում են եւ մենք իրավունք չունենք նրանց հուսախաբ անել: Ապրիլի 3-ից ամուսինս եւս որպես կամավոր գնացել է մեր զինվորների կողքին լինելու:
Այս մասին NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ զրույցում Նորվերգիայից ասաց ծանրամարտի Եվրոպայի նորընծա չեմպիոն, 2009 թվականի աշխարհի չեմպիոն Նազիկ Ավդալյանը:
Նազիկ, NEWS.am Sport-ը շնորհավորում է քեզ Եվրոպայի չեմպիոնի տիտղոսը երկրորդ նվաճելու կապակցությամբ: Ի՞նչ զգացողություններ ու ապրումներ ունես հիմա:
Շնորհակալություն: Զգացողություններս աննկարագրելի են, չեմ կարող բառերով պատկերել, թե որքան կարեւոր էր ինձ համար այս հաղթանակը: Իրականում, շատ բարդ տրվեց ինձ այս հաղթանակը: Անչափ լարված էի մինչեւ մրցումը, մտածմունքներս շատ էին ամբողջ մարզումային փուլում եւ բուն մրցման ընթացքում: Երբ արդեն կանգնեցի մրցահարթակին, հիշում էի, թե ինչ վստահությամբ եմ նախկինում՝ մինչ վնասվածքս, մրցահարթակ դուրս եկել՝ հաղթանակներով իջել: Փորձում էի հավաքել ինձ, կենտրոնանալ եւ արդյունքը եղավ այս հաղթանակը: 7 տարվա ընդմիջումից հետո նորից վերադառնալը մրցահարթակ եւ հաղթանակ գրանցել, իսկապես շատ դժվար է: Այն ժամանակ ամեն ինչ այլ էր, հոգեվիճակն այլ էր, այն ժամանակ մտածում էի միայն ճիշտ բարձրացնելու մասին: Հիմա ամեն ինչ այլ էր, լարվածությունը՝ մեծ: Այդ լարվածությունը պետք է, բայց ավելորդ լարվածությունը միշտ խանգարում է: Այսօր այնպես արեցի, որ ավելորդ լարվածություն չունենամ:
Վերջին մոտեցումդ՝ հրում վարժության 127 կգ-ինը որոշիչն էր: Հավատո՞ւմ էիր, որ կհաջողես:
Վերջին մոտեցումս՝ 127 կգ-ին բավական դժվարությամբ բարձրացրեցի. չգիտեմ՝ կողքից տեսանելի էր, թե ոչ, բայց շատ բարդությամբ կարողացա բարձրացնել: Երբ 5 կգ ավելացրեցին, հասկացա, որ արդեն ամեն ինչ իմ ձեռքերում է. ես էլ չէի սպասում, որ մեկը գա, չկարողանա բարձրացնել, գցի եւ ես այդպես չեմպիոն դառնամ: Երբ բարձրանում էի մրցահարթակ ինքս ինձ հետ զրուցում էի, որ եկել է իմ պահը՝ ապացուցելու, որ ես առաջվա Նազիկ Ավդալյանն եմ, ոչինչ չի փոխվել, ոչ մի վնասվածք, ողնաշարի կոտրվածք, ոչինչ ինձ չի կարող կոտրել եւ այս պահն իմ հերթն է ապացուցելու:
Այս հաղթանակով վերադարձա՞վ նախկին Նազիկ Ավդալյանի վստահությունը:
Ինչ-որ չափով այո: Բայց դեռ շատ աշխատանք ունեմ անելու, դեռ շատ կիլոգրամներ ունեմ ավելացնելու: Այս հաղթանակն ինձ վերադարձրեց իմ ուժերի հանդեպ հավատս:
Մեր նախորդ զրույցներում նշել ես, որ բոլոր հաղթանակներդ որդուդ են ուղղված: Որքանո՞վ օգնեց որդիդ 7 տարի անց վերադառնալ մրցահարթակ:
Երբ մտա մրցակցության մեջ, չէի մտածում որդուս մասին, մտածում էի նպատակիս հասնելու մասին, հաղթանակի մասին: Արդեն պատվո հարթակին կանգնած մտքումս բալիկս էր, որ գուցե այդ պահին հեռուստացույցի առջեւ նստած ինձ է դիտում: Շատ է կարոտում ինձ, ամեն անգամ լաց է լինում, տուն է կանչում ինձ: Չէի կարող այդքան զոհաբերություններից հետո կրկին վերադառնալ մեծ սպորտ ու ոչինչ չանել: Փոքրիկից հեռու լինել ամենաահավոր երեւույթն է. ոչ մի վնասվածք, պարտություն, ծանրություն չի կարող համեմատվել փոքրիկի կարոտի հետ: Մոտ 1.5 տարի ես իմ բալիկին տեսել եմ ընդամենը 2 ամիս: Ու ես չէի կարող թույլ տալ, որ այդ զոհաբերությունը զուր լիներ:
Ուղիղ հեռարձակմամբ հաղթանակդ նվիրեցիր սահմանին կանգնած հայ զինվորներին:
Այս հաղթանակս նաեւ ինձ համար շատ կարեւոր էր՝ մեր զինվորներին նվիրելու համար: Ամեն ինչ անում եմ որդուս համար, բոլոր հաղթանակներս նրանն են, բայց այս օրերին Ղարաբաղում տիրող պատերազմական իրավիճակում այս հաղթանակն ուզում եմ նվիրել բոլոր հայ զինվորներին, ովքեր պաշտպանում են մեր սահմանը: Շնորհակալ եմ սահմանին կանգնած յուրաքանչյուր հայ զինվորին, նրանց արիության ու քաջության համար: Հպարտ եմ մեր զինվորներով, ոչ մի ազգ չունի մեր տղաների պես զինվորներ: Միայն կուզեմ, որ զոհ չունենանք:
Եվրոպայի կրկնակի չեմպիոն ես: Այս պահին ի՞նչ ապրումներ ունես:
Սա շատ սպասված պահ էր ինձ համար, 8 տարի սպասված հաղթանակ: Նույնիսկ ծնկներս դողում էին հուզմունքից, ուրախությունից: Ընտանիքիցս հեռու, բալիկիցս, ամուսնուցս հեռու ես էլ եկա այստեղ մեր երկրի պատիվը բարձր պահելու, այնպես, ինչպես դա անում են մեր զինվորները: Այս հաղթանակս մեր զինվորներից բացի, նվիրում եմ նաեւ ամուսնուս եւ նրա նման բոլոր տղաներին: Ապրիլի 3-ից ամուսինս որպես կամավոր գնացել է մեր զինվորների կողքին լինելու: Նրան ճանաչելով, ես վստահ էի, որ նա կմեկնի մարտական դիրքեր՝ իր հայրենիքը պաշտպանելու համար: Ցանկանում եմ, որ բոլորը ողջ եւ առողջ վերադառնան տուն: Դեռ չեմ զրուցել ամուսնուս հետ, չեմ զանգել, հաղթանակով չեմ կիսվել նրա հետ: Բայց վստահ եմ, որ նրան ու սահմանին կանգնած մեր բոլոր զինվորներին կուրախացնի այս հաղթանակը:
Լուսինե Շահբազյան
Հետևեք NEWS.am SPORT-ին Facebook-ում, Twitter և Telegram-ում