Ամենատպավորիչ պահը, որ կարծում եմ՝ երբեք չեմ մոռանա, դա Հայաստանի դրոշը բարձրանալու եւ Հայաստանի հիմնը հնչելու պահն էր: Հայաստանի հիմնը հեծանվասպորտի պատմության մեջ միջազգային մրցասպարեզում չէր հնչել: Աննկարագրելի պահ էր:
Այս մասին NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Հունաստանի մայրաքաղաք Աթենքում հրապարակային հեծանվավազքի Եվրոպայի երիատասարդական առաջնության հաղթող, 2014 թվականի աշխարհի երիտասարդների առաջնության բրոնզե մեդալակիր Էդգար Ստեփանյանը:
Երիտասարդների Եվրոպայի չեմպիոնի հետ հանդիպումը Հայաստանի հեծանվային սպորտի ազգային տեխնիկական կենտրոնի եւ հեծանվային սպորտի մարզադպրոցում էր, որի սանն է Էդգար Ստեփանյանը:
Եվրոպայի առաջնությունից վերադառնալուց հետո նա առանց հանգստանալու անմիջապես անցել է մարզումներին: Երբ այցելեցինք մարզադպրոց, 18-ամյա մարզիկը մարզահագուստով էր, նոր էր ավարտել հերթական մարզումները: NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ զրույցի համար խնդրեց մի քանի րոպե սպասել, ապա վերադարձավ այն մարզաշապիկով, որով հաղթել է Աթենքում, իսկ կրծքին փայլում էր երիտասարդների Եվրոպայի առաջնության ոսկե մեդալը:
Էդգար, NEWS.am Sport-ը շնորհավորում է քեզ Եվրոպայի չեմպիոն դառնալու կապակցությամբ: Պատմիր քո մասին, ե՞րբ առաջին անգամ ոտք դրեցիր հեծանվահրապարակ եւ ինչպե՞ս որոշեցիր դառնալ հեծանվորդ:
Հեծանվասպորտով զբաղվում եմ 2009 թվականի օգոստոսից։ Արդեն 6 տարի է: Ես ծնվել եմ Մասիսում: Առաջին քայլերս կատարել եմ Մասիսի հեծանվասպորտի մարզադպրոցում: Ապա մեկ ամիս անց տեղափոխվեցի Երեւանի մարզադպրոց:
Հեծանիվ վարել սիրել եմ դեռ փոքր տարիքից: Երբ առաջին անգամ մուտք գործեցի հեծանվահրապարակ, այստեղ վարեցի հեծանիվ, սիրեցի, եւ որոշեցի ավելի մասնագիանալ այս մարզաձեւում: Այդպես սկսեցի հաճախել մարզադպրոց, սկսվեցին մարզումները, հաջորդեցին մրցումները, մրցաշարերը, հաջողություններ, անհաջողություններ, ավելի ծանր գրաֆիկով մարզումներ: Այսպես սկսեցի իմ սպորտային կարիերան:
Ես դեռ չեմ համարում, որ արդեն պրոֆեսիոնալ եմ, որ ունեմ արդեն մի քանի մեդալ, Եվրոպայի երիտասարդների չեմպիոն եմ, ուրեմն արդեն կայացած մարզիկ եմ, հեծանվորդ: Դեռ երկար աշխատանք կա: Ցանկությունս մեծ է դառնալ պրոֆեսիոնալ. ամեն ինչ անում եմ դրա համար:
Ինչպե՞ս հաջողվեց Եվրոպայի առաջնությունում շրջանցել բոլորին եւ դառնալ առաջինը:
Սպասումներ ու ակնկալիքներ միշտ կան, յուրաքանչյուր մրցաշարից առաջ: Հավատ եւս կա, որ մի օր Հայաստանին կհաջողվի: Իհարկե, Եվրոպայի ոսկե մեդալ նվաճելու հույսը շատ քիչ էր, բայց մեդալակիր դառնալու սպասելիքներ ունեինք: Այդ հույսերը ծնունդ էին առել դեռ մի քանի տարի առաջ: Օրինակ՝ 2014 թվականի աշխարհի երիտասարդական առաջնությունում նվաճեցի բրոնզե մեդալ: Արդեն այս առաջնությունում վստահությունս մեծ էր եւ մեծ ձգտումներով մեկնել էի մրցավայր՝ Աթենք եւ ակնկալում էի, որ բրոնզե մեդալ վստահ կնվաճեմ: Բայց ոսկե մեդալի ակնկալիք ինքս չունեի:
Եվրոպայի առաջնությանը շատ լավ էինք պատրաստվել, առաջնությունից առաջ ուսումնամարզական հավաք անցկացրինք Ծաղկաձորում, լավ մարզավիճակում էի: Սխալ է ասել, թե ես Եվրոպայի չեմպիոն դարձա այս մի քանի ամիսների աշխատանքի արդյունքում: Սա վերջին տարիների քրտնաջան աշխատանքի արդյունքն էր եւ դրանում բոլորի ներդրումը կա: Բոլորով կարողացել ենք նվաճել Եվրոպայի երիտասարդների չեմպիոնի տիտղոսը եւ վերցնել ոսկե մեդալը:
Ի՞նչ զգացողություններ էին քեզ պատել, երբ կանգնած էիր պատվո հարթակի ամենաբարձր աստիճանին եւ բարձրացվում էր Հայաստանի դրոշը:
Դեռ մի քանի շրջան առաջ ես բոլորից առավել էի մեկ շրջանով, արդեն գիտեի, որ դառնալու եմ Եվրոպայի չեմպիոն: Բայց նույնիսկ այդ ժամանակ ես չէի հավատում, որ չեմպիոն եմ: Մինչեւ չհատեցի վերջնական եզրագիծը չէի համոզվել, որ դառնալու եմ չեմպիոն: Արդեն հենց հատեցի, այդ պահին անբացատրելի զգացողություն, ուրախություն էի զգում: Չեմ կարող նույնիսկ նկարագրել բոլորիս ուրախությունը, իմ, մարզիչի, իմ մեխանիկի, ընկերներիս երջանկությունը ուղղակի անհավատալի էր: Մենք այնքան ուրախ էինք, որ չէինք էլ նկատում մեր շուրջն ինչ էր կատարվում: Բոլորն իսկապես ուրախ էին, անգամ մյուս երկրների ներկայացուցինչներն ու նրանց մարզիչները: Իսկ ամենատպավորիչ պահը, որ կարծում եմ՝ երբեք չեմ մոռանա, դա Հայաստանի դրոշը բարձրանալու եւ Հայաստանի հիմնը հնչելու պահն էր: Հայաստանի հիմնը հեծանվասպորտի պատմության մեջ միջազգային մրցասպարեզում չէր հնչել: Աննկարագրելի պահ էր:
Չեմ կարծում, որ Եվրոպայի չեմպիոն դառնալով իմ կյանքում որեւէ բան կփոխվի, ամեն ինչ նույնն է մնացել, միայն մեկ բան է փոխվել՝ ես դարձել եմ Եվրոպայի չեմպիոն: Բայց չեմ կարծում, որ չեմպիոնական այս մեդալը կարող է բնավորության մեջ որեւէ գիծ փոխել: Այս տիտղոսով ես կստանամ նաեւ թոշակ, բայց ինձ համար բարձր եւ առաջնային տեղում մնում են իմ նվաճումները:
Երիտասարդների Եվրոպայի չեմպիոնն ի՞նչ երազանք ունի:
Ցանկացած մարզիկի երազանքն է մասնակցել Օլիմպիական խաղերին եւ դառնալ օլիմպիական մեդալակիր: Իմ երազանքն էլ է դա: Քայլում եմ դեպի իմ երազանքը, բայց գիտակցում եմ, որ հասնելու համար երկար ու դժվարին ճանապարհ պետք է անցնեմ: Այդ երազանքն ու ձգտումն ունեն նաեւ մեր մարզիչը, մեխանիկը, բոլորը, ովքեր աշխատում են մեզ հետ: Մենք առայժմ փորձում ենք օլիմպիական վարկանիշ ձեռք բերել, ինչի համար անհրաժեշտ է մասնակցել շատ մրցաշարերի: Մասնակցությունը պայմանավորված է մեծ ֆինանսներով, ինչի պակասը կա: Առջեւում Ռիո-2016-ն է, որին մասնակցելու շանսեր գրեթե չունենք: Վարկանիշ ձեռք բերելու համար ես պետք է անցնեի մի քանի փուլ՝ աշխարհի գավաթային մրցաշարեր, որոնք բաց ենք թողել բավարար գումար չլինելու պատճառով: Բայց սա սպորտ է եւ հնարավոր է ամեն ինչ: Գուցե, կարողանամ մասնակցել: Դեռ չեմ կարող ասել ոչինչ: Ժամանակը ցույց կա: Կարեւորն այն է, որ հիմա արդեն մարզագույքի խնդիր չունեմ, եվրոպական ստանդարտներին համապատասխանող հեծանիվ ունեմ։ Այն նվեր եմ ստացել Պատրիկ Լորենից:
Լուսինե Շահբազյան
Ֆոտո՝ Էմմա Ասատրյան / NEWS.am Sport
Հետևեք NEWS.am SPORT-ին Facebook-ում, Twitter և Telegram-ում